Rozdział I

Od samego rana rozpoczęłam wielkie pakowanie na LGP do Wisły. Niby miałam tam spędzić tylko cztery dni, ale i tak miałam wielki kłopot. Wiedziałam, że po zakończeniu konkursu indywidualnego zaplanowana jest impreza. Tu pojawił się kolejny problem. Jestem osobą szczupłą i nie zaprzeczę, że w sukienkach wyglądam bardzo ładnie, ale ich nie lubię. Jestem typem dziewczyny, która lubi być ubrana „na luzie” lub w dopasowane bluzki i rurki. Po wpakowaniu kilkunastu rzeczy mogłam powiedzieć, że jestem gotowa na jutrzejszy wyjazd. Punktualnie o 13 miałam się stawić pod skocznią i z pozostałymi wyruszyć w podróż. Na szczęście do wyznaczonego miejsca miałam dość blisko i bardzo dobrze. Inaczej nie wyobrażam sobie dźwigać tego ciężaru przez pół Zakopanego. Popatrzyłam na zegarek, który wskazywał godzinę 16.30.

- No to ładnie! – mruknęłam sama do siebie.

Zjadłam kolację i poszłam jeszcze do biblioteki oddać książki. Uwielbiałam Zakopane latem. Ta niesamowita atmosfera, ludzie przechodzący wokół, no i piękne widoki gór. Z tego wszystkiego prawie przegapiłam uliczkę, do której zmierzałam. Chociaż tyle, że biblioteka była otwarta do 18, inaczej zapłaciłabym karę za przekroczenie terminu. Weszłam do budynku i podeszłam do bibliotekarki:

- Dzień dobry! – powiedziała uprzejmie.

- Dzień dobry! Chciałam oddać te trzy książki. – podałam jej przedmioty i się uśmiechnęłam.

- Podobały się pani? – zapytała.

- Tak, były fantastyczne.

- Cieszę się. To tyle czy chce pani jeszcze coś wypożyczyć?

- Miałam w następnym czasie nic nie czytać, ale może wezmę sobie jedną.

- Tam mamy nowe książki. Pięć dni temu nam przywieźli. – powiedziała i wskazała ręką na pobliski regał.

Podeszłam do przedmiotów, które poleciła mi kobieta. Lubiłam ją, była zawsze bardzo uprzejma wobec innych. Kucnęłam w poszukiwaniu jakiejś książki, aż tu nagle zrobiło się ciemno. Nie, nie zgasło światło. Ktoś stanął za mną. Wstałam, odwróciłam się i zobaczyłam Maćka.

- Cześć. – powiedział pierwszy

- Hej. – odrzekłam, nie przepadamy za sobą, ale jestem kulturalnym człowiekiem.

- Co tutaj robisz?

- Nie widać? Szukam czegoś ciekawego do poczytania. – nie powiem, trochę rozbawił mnie tym pytaniem.

- Aha, przypominam Ci, że jutro punktualnie o 13 pod skocznią. – powiedział trochę głośniej.

- Wiem. Nie musisz mi przypominać, nie mam jeszcze sklerozy. – odparłam podirytowana.

- Ja tylko przypominam! – warknął i wyszedł z biblioteki.

Nie rozumiałam go. Zachowywał się jak małe, rozkapryszone dziecko. Wzięłam jedną książkę, która wydała mi się dość interesująca, podeszłam do biurka, dałam kartę, grzecznie się pożegnałam i wyszłam. Myślałam o tym co stało się przed chwilą, ale moja wspaniała podświadomość nie próżnowała. Przestań myśleć o tym gburze, nie warto. Wróciłam do domu, spojrzałam na komórkę, która leżała na parapecie i się ładowała. No pięknie. 8 nieodebranych połączeń od: Mama. Oddzwoniłam, nie chciałam się narażać.

- Halo? No cześć córeczko. Dlaczego tak długo nie odpierasz telefonu od matki. My się z ojcem martwimy dziecko zdajesz sobie z tego sprawę?! – powiedziała to tak szybko, że aż mnie zamurowało.

- Mamo byłam w bibliotece. Wszystko jest w porządku. Jutro wyjeżdżam do Wisły. I nie jestem dzieckiem! – oburzyłam się.

- Jesteś naszym kochanym skarbem córciu!

- Proszę, nie nazywaj mnie dzieckiem. Wiesz, że tego nie lubię. Tak możesz nazywać Luisa.

- No dobrze, dobrze. Właśnie tak na marginesie brat bardzo się za tobą stęsknił.

- Ja za nim też. – westchnęłam na samo wspomnienie o moim sześcioletnim braciszku.

- No to ja już nie przeszkadzam. Szerokiej drogi, odezwij się jak będziesz na miejscu. Pa.

- Dziękuję. Na pewno się odezwę. Pa mamusiu, pozdrów tatę oraz ucałuj Luisa. – powiedziałam, a następnie się rozłączyłam.

No i tym sposobem dochodziła 19. Umyłam głowę, wzięłam prysznic . Wreszcie położyłam się na łóżku, włączyłam TV i zaczęłam oglądać jakieś programy. Nagle rozległ się dźwięk komórki. Zamorduję pomyślałam.  Popatrzyłam na wyświetlacz: Ewa.

- Halo, cześć kochana. Przygotowana na jutro? – zaczęła wesoło.

- No hej. Powiedzmy, że tak. Przynajmniej tak myślę.

- To dobrze. Wzięłaś jakąś odjazdową kreację na sobotę?

- Zwykłą sukienkę. A ty jak, przygotowana?

- Już od dwóch dni.

- No tak, perfekcyjna Ewa. – zaśmiałam się.

- Dobra, dobra kończę, bo Kamil wrócił ze sklepu. – odparła, równie rozbawiona.

- No dobra, pa. Pozdrów Kamila.

- Ok. Trzymaj się i dobranoc. – rozłączyła się.

A ja byłam już mega zmęczona. Rozczesałam tylko włosy i położyłam się na łóżko. Po chwili usnęłam. Nawet nie wiedziałam co mnie ma spotkać w najbliższym czasie….
------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak późno. Miałam lekki problem z internetem. Oddaję pierwszy rozdział. Mam nadzieję, iż nie jest tak bardzo straszny. Czekam na Wasze opinie. Pozdrawiam ;)