Rozdział XV

- To będzie Manu.  Przepraszam was chłopaki. – popatrzyłam po pozostałych. Na Gregora nawet nie chciałam spojrzeć. Dlaczego? Być może było mi trochę głupio.

- Jess dziękujemy za twoją decyzję. A czy mógłbym cię na chwilę prosić? – rzekł Kuttin.

- Oczywiście.

Odeszliśmy na bok. Przeczuwałam, że zaczną się pytania. Niby wybór miał być mój, a i tak zawsze musiały znaleźć się jakieś ‘ale’.     

- O co chodzi trenerze? – zaczęłam.

- Ja wiem, że  obiecałem, iż to będzie twoja i tylko twoja decyzja ale muszę zadać to pytanie.

- Chyba nawet wiem jakie.

- Mogę pytać?

- Dlaczego nie wybrałam Gregora? Czy o to panu chodziło?

- Skąd wiesz?

- Domyśliłam się.

- No to właśnie dlaczego go nie wzięłaś?

- Żeby uniknąć dodatkowych konfliktów i sprzeczek. Jestem osobą profesjonalną i dbam również o atmosferę. Trener wybaczy ale Gregor jest hmmm… lekko irytujący? We wszystkim szuka problemów, nie chce nikogo słuchać, ciągle się kłóci. Naprawdę nie mam ochoty na to wszystko.

- Wiem, jest czasem wkurzający.

- Czasem? Ostatnio średnio trzy razy w tygodniu.

-Chyba muszę z nim pogadać.

- Jak trener chce. Przepraszam, mogłabym już udać się do hotelu? Chciałabym się odświeżyć.

- Oczywiście, oczywiście. Do zobaczenia Jess.

- Żegnam. – uśmiechnęłam się.

- Aa i jeszcze jedno.

- Tak?

- Świetny dziś dałaś im wycisk. Oby tak dalej. – puścił mi oczko.

No szczerze powiem nie znałam trenera z tej strony. Chce ich zamęczyć. Może trochę im się to należy. Wróciłam do pokoju, wzięłam szybki prysznic, przebrałam się i położyłam na łóżku. Nie chciało mi się jeść, nie byłam głodna. Nagle usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Czy on nie ma karty do tego cholernego pokoju? Zwlekłam się i otworzyłam.

- Morgi? – ten chwycił mnie w pasie, podniósł i zaczął kręcić.

- Dziękuję!

- Ej postaw mnie na ziemi.

- Ale dziękuję!

- Dobra, dobra ale za co? – poczułam grunt pod nogami.

- Za numer!

- Aaa to o to chodzi. Ależ nie ma za co.

- Jak to nie ma? Jess jesteś wspaniała. Bardzo mi pomogłaś. Bez ciebie nic bym nie zrobił.

- Naprawdę Thomas nie ma za co. Zasługujesz na szczęście, a właściwie oboje zasługujecie. Kaję kocham jak rodzoną siostrę i bardzo się cieszę, że trafiliście na siebie.

- Nawet nie wiesz jak bardzo jestem szczęśliwy. A wiesz, że Kaja przyjedzie za tydzień? Zrobi sobie urlop.

- Super! Teraz to ja ci dziękuję. Gdyby nie ty nie widziałybyśmy się chyba jeszcze z rok.

- Jak my się uzupełniamy. – zaśmiał się serdecznie. Uwielbiałam ten śmiech.

- Idealnie.

- Dobra Jess przepraszam, muszę iść na dół. Burczy mi w brzuchu, a ty nie idziesz?

- Jakoś nie jestem głodna.

- Jak chcesz. To pa.

- Pa.

Znów opadłam na łóżko. Ten dzień mnie zmęczył. I nagle usłyszałam dźwięk klamki. Wiedziałam kto to. I co? Przestraszyłam się. Ale czego? To chyba był bardziej wstyd. Tak, było mi cholernie głupio. Nie miałam żadnego pomysłu więc co zrobiłam? Sprytnie odwróciłam się na bok, zamknęłam oczy i udawałam, że śpię. Super Jess, takie pomysły to tylko ty możesz mieć. Wszedł do pokoju, krzątał, udał się do łazienki. Słyszałam szum wody, który po kilku minutach ucichł. A ja dalej udawałam, że śpię.

Chyba naprawdę mi się przysnęło, bo obudziłam się już w wieczornej porze. Pomału otworzyłam oczy, chociaż w pokoju panował mrok. Jedyne światło oddawał włączony telewizor, w którego ekran wpatrywał się Gregor leżący na swoim łóżku. Nagle zaczęła grać jakaś dobrze znana mi melodia Jess ogarnij się to twój telefon. Sięgnęłam po niego i spojrzałam na wyświetlacz: Sebastian. Chociaż jeden miły akcent dziś.

- Hej kochanie. – usłyszałam głos, za którym tak niewyobrażalnie tęskniłam.

- Hej.

- Jak ci minął dzień? Opowiadaj. – i nagle cholernie żałowałam, że Gregor wszystko zrozumie. W końcu rozmawialiśmy po niemiecku. 

- Dobrze. Nic szczególnego się nie wydarzyło oprócz jednej kłótni. – spojrzałam w prawą stronę.

- Pokłóciłaś się? Czyżby z Gregorem?

- A skąd ty to wiesz?

- Trochę was znam, ale nie martw się zadzwonię do niego i wszystko mu wyjaśnię.

- Nie!

- Dlaczego?

- On nie wie o nas. – wyszeptałam ledwo słyszalnie. W głowie kołatało mi, że nawet jeszcze nie ma żadnych ‘nas’.

- Aa no tak. Pewnie by się domyślił, ale chyba może wiedzieć w końcu to mój przyjaciel.

- No tak, ale może powiemy mu razem?

- Dobry pomysł. – odetchnęłam.

- Też tak sądzę, a co u ciebie?

- Przygotowania do GP Włoch. Cały czas ktoś zawraca mi głowę. Tragedia. Wiesz podjąłem ważną decyzję i chciałbym żebyś dowiedziała się o niej pierwsza.

- O co chodzi?

- Powiem ci przy najbliższej okazji, to nie jest rozmowa na telefon.

- W porządku. – ziewnęłam.

- Oo widzę, że komuś tu się chce spać.

- Trochę.

- No to w takim razie słodkich snów. Trzymaj się! Pamiętaj, że cię kocham.

- Ja ciebie też kocham. Pa. – nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

Zebrałam się, pognałam do łazienki, wykonałam potrzebne czynności i wróciłam do pomieszczenia, które dzieliłam z moim jakże wspaniałym współlokatorem. Miałam się położyć, ale nagle zdębiałam słysząc jego głos:

- Dlaczego?

- Co dlaczego?

- Dlaczego mi to robisz?

- Możesz jaśniej, bo chyba nie do końca cię rozumiem. – w ułamku sekundy podniósł się z łóżka, teraz był koło mnie. Czułam się dziwnie.

- Nie wybrałaś mnie do treningów, unikasz mnie, traktujesz jak powietrze. Rozumiesz, że nie mogę tego wytrzymać!

- Stop! Może zacznę po kolei. Nie wybrałam cię tylko dlatego, iż nie potrzebuję mieć podopiecznego, z  którym bez przerwy się kłócę. To jest chore. A co do dwóch pozostałych to czego oczekujesz po ostatnim zajściu! – krzyczałam, nie panowałam nad sobą.

- Może trochę przesadziłem, ale cholernie zdenerwował mnie ten ktoś, który dziś też do ciebie dzwonił!

- Niby czemu tak wyprowadziło cię to z równowagi?

- Bo teraz już nie mam żadnych szans. Żadnych! – on również podnosił głos.

- A myślisz, że kiedykolwiek je miałeś? – nie odezwał się. Kontynuowałam – Kiedy? Gdy mnie traktowałeś jak jakąś idiotkę? Chyba znasz odpowiedź.

- Kim on jest?

- Kto?

- Ten z kim teraz rozmawiałaś! Twój super chłopak. – ostatnie zdanie wypowiedział z dość dużą ironią.

- To chyba nie jest twoja sprawa!

- No kto to do cholery: Niemiec, Austriak może Szwajcar? Przecież rozmawiałaś po niemiecku. Chyba bardo lubisz mieć wokół siebie pełno idiotów którzy zrobią dla ciebie wszystko, a ty ich cholernie podle wykorzystujesz! – zamachnęłam się i uderzyłam go w policzek.

- Nigdy więcej tak o mnie nie mów! – byłam bardzo zła. Co ja mu zrobiłam, że tak mnie traktuje?

Nie spałam prawie całą noc. Nie mogłam. Rano postanowiłam zamaskować wszystkie emocje i nie dać nic po sobie poznać. Nie potrzebuję przesłuchać. Będę musiała go znieść jakoś w pokoju. Trudno. Życie jest ciężkie.

Gotowa miałam zejść na śniadanie, kiedy przyszedł Stefan i powiedział, że trener pilnie mnie wzywa. Czyżby  wszystko mu powiedział? Poszłam pod właściwe drzwi. Zapukałam.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry Jess. Wejdź proszę.

- Chciał mnie pan widzieć. – zobaczyłam w pokoju bardzo przystojnego mężczyznę. Uśmiechnął się do mnie.

- Tak. To jest Matt, który jest drugim fizjoterapeutą. – uścisnęliśmy sobie dłonie. – Chciałbym abyś zaraz po śniadaniu wszystko mu przekazała i powiedziała co i jak. Zgoda?

- Oczywiście.

- No to leć na śniadanie, a my jeszcze uzgodnimy pewne kwestię.

- To do zobaczenia. – uśmiechnęłam się.

Ten Matt dziwnie mi się przyglądał. Może wpadłam mu w oko? Tylko, że ja mam już swojego Sebastiana. Swojego? No właśnie jeszcze nie…..

----------------------------------------------------------

Hej! Oddaję kolejny rozdział, który jest krótki, ale musi taki być. To jeden, z tych przejściowych. Rozdziały będą co tydzień lub dwa tygodnie. W zależności od tego jak się wyrobię. Dziękuję, że ze mną jesteście w dalszym ciągu, że podobają Wam się moje wypociny. Bardzo mi miło. Jutro ostatni konkurs PŚ w tym sezonie i powiem Wam, iż jest mi bardzo ciężko z ta myślą, że to koniec i znów się trzeba będzie odzwyczaić od tych pięknych weekendów ze skokami.... A tymczasem piszcie co sądzicie o tym rozdziale i do następnego! 

Buziaki <3