Rozdział III

Spojrzał na nas dziwnie, złowrogo. Tylko dlaczego? Staliśmy koło siebie, a nie w jakiejś dwuznacznej sytuacji. Popatrzył na mnie.

- Halo!! Gregor to jest Jess. Jess to ten sztywniak Gregor. – zaczął Thomas.

- Że co proszę?? Sztywniak? – zwrócił się do Morgiego.

- A nie? Może chociaż podasz rękę i przywitasz się z moją nową koleżanką.

- Gregor. – powiedział do mnie, podając dłoń.

- Jess. – uścisnęłam ją.

- A więc jesteś nową dziewczyną Thomasa?

- A nie mówił wyraźnie? Koleżanką.

- A po co w ogóle przyszedłeś Gregor? – odezwał się Morgi.

- Heinz dzwonił, żeby przyjść za dwadzieścia minut na spotkanie i szukałem ciebie, aby cię powiadomić. – powiedział, a potem wyszedł.

Patrzyłam w stronę drzwi. Dobrze wiedziałam o co mu chodzi. Trener miał zwołać wszystkich, by mnie przedstawić. I nagle pożałowałam tej decyzji. Będę prawie codziennie spotykać Gregora. Zniechęciłam się do niego. Na wstępie. Czy to nie był jakiś znak?

- Przepraszam cię Thomas, ale muszę iść na chwilę do Polaków. – powiedziałam szybko.

- Jasne, idź.

Wyszłam przed budynek. Wreszcie. Pobiegłam do Ewy i Kamila, którzy się obejmowali.

- No proszę jaka zakochana para.

- No widzisz młoda. Co cię tak długo nie było? Jak tak lubisz konkursy, to chyba będę musiał cię na nie częściej zabierać. – kochany Kamilek pomyślałam.

- No wiesz… yyy… to już nie będzie problem. – zacinałam się.

- Jess o czym ty mówisz? – tym razem to była Ewka.

- No bo ja wyprowadzam się do Innsbrucka.

- Coooo? – wykrzyczeli razem.

- Dostałam pracę. Od przyszłego tygodnia będę oficjalnie fizjoterapeutką kadry Austriaków. Na razie na okres próbny. Heinz załatwił mi mieszkanie w Innsbrucku.

- No ładnie! I kto teraz będzie ze mną chodził na zakupy, pomagał? – Ewie uroniła się łza.

- Nie płacz kochana, będzie dobrze. Muszę iść na spotkanie. Potem przyjdę. – próbowałam być twarda, ale trochę mi to nie wychodziło.

Widziałam, że wszyscy się już schodzą w wyznaczone miejsce. Byli zarówno ci z kadry A, jak i B. Trochę się zestresowałam. Nacisnęłam klamkę i weszłam.

- No jesteś wreszcie!- zaczął Kuttin.

- Chyba się nie spóźniłam?

- Nie, jesteś przed czasem.

Wszyscy patrzyli na mnie. Jedni byli zdziwieni, jak Gregor, którego oczy mówiły Po co ona znów tu przyszła? Inni się lekko uśmiechali. Za to Thomas siedział wniebowzięty. Jakby właśnie wygrał szóstkę w totolotka.

- Szanowni państwo. Chciałbym przedstawić wam Jess. Od poniedziałku waszą nową fizjoterapeutkę.

Uśmiechnęłam się. A Schlieri? Prawie spadł z ławki. Był w szoku, wielkim szoku. Wszyscy zaczęli do mnie podchodzić, by się przedstawić,  z wyjątkiem dwójki, którą już znałam.

- Piękna jesteś! – wypalił Michael.

- Dzięki.

- Trenerze, a czy Jess idzie z nami na imprezę, w sobotę? – odezwał się Stefan.

- Oczywiście, że tak. W końcu należy do zespołu.

Rozmawiałam chwilę z chłopakami. Następnie udałam się do hotelu. Dzwoniłam do mamy. Miałam dość wrażeń jak na jeden dzień.

Piątkowe starcie wygraliśmy z hukiem. Austria musiała zadowolić się uśmiechaniem z trzeciego miejsca. No cóż panowie, trzeba ustąpić lepszym. W sobotę konkurs wygrał Prevc, drugie miejsce zajął Piotrek, który był strasznie dumny z siebie, a trzecie Wellinger.

Nadeszła długo oczekiwana chwila. Wszyscy zaczęli się szykować na wieczór. Nie byłam zadowolona. Ale wiedziałam jedno. Muszę się porządnie opić. Skoczkowie mogli sobie pozwolić na dużo, z tego powodu, iż wyjeżdżali następnego dnia. Podeszłam do walizki, wyjęłam moją czarną sukienkę. Z przodu sięgała przed kolana, a z tyłu była trochę dłuższa. Uprasowałam ją. Wzięłam prysznic. Umalowałam się. Dość słabo. Nałożyłam puder, zrobiłam cieniutką kreskę, a rzęsy musnęłam tuszem. Włosy związałam w długi warkocz, przechodzący na bok. Założyłam sukienkę, a potem szpilki, również w kolorze czerni. Popatrzyłam w lustro. Byłam z siebie dumna. Chwyciłam kopertówkę i zjechałam windą na poziom -1. To właśnie tam znajdowała się sala imprezowa. Już od wejścia słychać było grającą muzykę. Najpierw podeszłam do Polaków. Przywitałam się z nimi. Wszyscy zachwalali, że wyglądam bosko. O dziwo nawet Maciek. Wytłumaczyłam, iż muszę iść do mojej nowej ekipy.

- Ale przyjdziesz do nas na parę drinów? – spytał Piotrek.

- Tobie miałabym odmówić?

Z daleka zauważyłam stolik Teamu z Austrii. Wszyscy się śmiali, rozmawiali. Podeszłam niepewnie.

- Hej wszystkim. – uśmiechnęłam się.

Wszyscy zrobili duże oczy. Jakby ujrzeli ducha.

- Wyglądasz cudownie. – zawołali chórem, nawet pan „perfekcja”.

Zaśmialiśmy się. Nagle odezwał się Heinz.

- No Jess, siadaj. Może o tam, pomiędzy chłopakami. Thomas, Gregor zróbcie miejsce koleżance.

No to super! Jestem w głębokiej, czarnej dziurze. Dlaczego koło niego. Zachowałam zimną krew. Usiadłam. Od razu poczułam jego perfumy. Dosyć intensywne oraz o przyjemnym zapachu. Oczywiście, Thomas był szczęśliwy. Po paru drinkach (czytajcie siedmiu) zaczął mnie ściskać, obejmować. Ja się jakoś trzymałam, mimo że z Piotrkiem i resztą wypiłam parę kolejek. Gregora strasznie zawiało. Ledwo siedział, majaczył i gadał kompletne bzdury.

- Przepraszam Morgi muszę iść do łazienki, puścisz mnie? – uczynił o co prosiłam.

Szłam w stronę łazienek. Było tam strasznie ciemno. Musiałam się zastanowić gdzie jest damska. Nagle poczułam, że ktoś przywiera mnie do ściany. Myślałam, iż to Maciek. A okazało się inaczej.

- Puść mnie Schlieri!

- Nic ci nie zrobię. Muszę ci coś powiedzieć.

- Ciekawe co? Jesteś kompletnie pijany.

- Jeszcze trochę kontaktuję. Wiem, że jesteś z Thomasem, ale zostaw go. On nie może mieć dziewczyny, a na pewno nie ciebie.

- Po pierwsze nie jestem dziewczyną Morgiego. Po drugie czemu niby nie? A po trzecie czym ja się różnię od innych? Jestem jakąś głupią idiotką?

- Nie o to chodzi. Nie zasługujesz na niego, bo… . – nie dałam mu dokończyć.

- Wiesz co? Jesteś nienormalny. Nienawidzę cię. Zawsze oceniasz ludzi po okładce? Wpieprzasz im się w życie? Bo jesteś sławny? Bo masz pieniądze? Bo niektóre fanki rzucają ci się na szyję i tylko czekają żeby cię przelecieć? Dlatego myślisz, że jesteś perfekcyjny? Mylisz się. Pomyśl czasem nad sobą. Życie jest piękne, ale cholernie trudne Gregor.

- Ulżyło ci?

- Co?

- No ulżyło ci do jasnej cholery, po tym jak mnie wyzywałaś? – był strasznie wściekły.

- Wyzywałam? Prawda boli, co?

- Jesteś chamska!

- Chamstwo, za chamstwo.

Wyrwałam mu się. Uciekłam do hotelowego pokoju. Jakim prawem ten człowiek mnie osądzał? Nic nie zrobiłam. Z Thomasem nic mnie nie łączyło. Nic!! Z nadmiaru emocji zasnęłam.

[Gregor]

Dlaczego ona tak o mnie myśli? Nie miałem ochoty jej tego powiedzieć. Ale dobrze, że mi wygarnęła. Teraz już wiem. Pomiędzy nami nie odbędzie się bitwa, ale wojna. Wyrzucą ją z pracy, a wszyscy znienawidzą dziewczynę o imieniu Jess.

Hej! Dziś trzeci rozdział. Jest trochę z perspektywy Gregora. Długo się zastanawiałam nad jedną rzeczą, ale w końcu ją zrobiłam. Dodałam nowego bohatera głównego: Sebastiana Vettela. Uznałam, że z nim będzie ciekawiej. Jest związany z moją drugą pasją F1. A tymczasem czekam na komentarze. Trzymajcie się wszyscy! Pozdrawiam ;**