Rozdział IX

Umówiłam się z Morgim, że przyjedzie po mnie o 12. Nie było więc zbytniego czasu na spanie do późna. Po porannej kąpieli i śniadaniu ubrałam się. Nie wiedziałam co założyć. Czy postawić na coś luźnego, czy bardziej oficjalnego. Przecież jadę do kumpla w odwiedziny, nie na randkę. – pomyślałam. Zdecydowałam, że włożę granatową, zwiewną sukienkę. Nie lubię ich, ale temperatura przekraczała 28 stopni. Zadzwonił telefon: Heinz. Szybko odebrałam.

- Witam Jess.

- Dzień dobry.

- Muszę przekazać ci jedną wiadomość, czy masz może chwilę?

- Ależ oczywiście, proszę mówić.

- Wiesz, że w poniedziałek oraz wtorek miały odbyć się treningi na skoczni, tuż po twoich zajęciach.

- Tak wiem.

- Otóż, wypadło mi coś ważnego w poniedziałek, muszę wyjechać. Treningi przesuną się na wtorek i środę.

- Rozumiem.

- W związku z tym, w poniedziałek wszyscy macie dzień wolny. Taki bonus od trenera.

- Dziękuję, to bardzo miłe. – powiedziałam teatralnie.

- To tyle, do zobaczenia we wtorek.

- Do widzenia.

Ucieszyłam się. W końcu mogłam odpocząć. Jeden dzień na zregenerowanie sił. No może nie do końca. Musiałam wypisać moim podopiecznym nowe ćwiczenia. Nie minęło trzydzieści minut, a dźwięk telefonu rozległ się ponownie, tym razem był to Stefan.

- Cześć piękna.- zamorduję ich kiedyś.

- Hej.

- Słyszałaś o tym, że mamy wolne, w poniedziałek?

- Tak, niecałe pół godziny temu dzwonił do mnie trener.

- No właśnie, więc jutro zapraszam do siebie, wpadną chłopaki, napijemy się czegoś.

- Jeszcze wam mało? Zapomnieliście co było we wtorek?

- Nie no co ty? To będzie taka malutka imprezka. Oj, nie dawaj się prosić.

- A dlaczego miałabym się zgodzić Stefanek?

- Bo nas bardzo kochasz, szczególnie mnie.

- Myślisz, że mnie przekonałeś?

- Jess, proszę.

- A co będziemy robić, prócz picia?

- Alkohol to tylko dodatek.

- Do czego?

- No przecież! Ty możesz nie wiedzieć, że jutro jest mecz. Gra…

- Real Madrid i FC Barcelona. – dokończyłam za niego.

Z tego wszystkiego zapomniałam, że jutro moja ukochana drużyna gra bardzo ważny mecz. Mówię o Realu. Kibicowałam temu klubowi, jakby nie było ponad 8 lat. Dla mnie to wspaniała drużyna, która z sezonu, na sezon staje się doskonalsza.

- Czyli jednak wiesz? – nie krył zdziwienia.

- Interesuję się piłką nożną.

- To jutro o 15.30 u mnie! Trzymaj się, do jutra.

- Zaraz!

- Co się stało?

- Daj mi swój adres, nie wiem, gdzie mieszkasz.

- Racja. Wiesz gdzie jest ta poprzeczna ulica, koło klubu.

- Tak.

- No to idź nią, aż znajdziesz numer 51.

- Ty tam mieszkasz?

- Jasne, a gdzie miałbym mieszkać?

- Nie wiem, nie czepiaj się.

- Ok, ok. To pa.

- Trzymaj się!

Krzątałam się jeszcze trochę po mieszkaniu. Usłyszałam dzwonek do drzwi. To był Thomas, ręką wskazałam by wszedł do środka.

- Hej ślicznotko.

- Mam was dosyć, czy możecie tak nie mówić?

- Dlaczego ci to przeszkadza?

- Bo ja mam na imię Jess, nie śliczna, piękna, itp. !

- Dobra, nie wkurzaj się już tak. Złość piękności szkodzi.

- Thomas….

- Idziemy już? – przytaknęłam głową.

Włożyłam swoje sandały na koturnach, chwyciłam małą, czarną torebkę, zamknęłam drzwi i udałam się w podróż autem wraz z moim towarzyszem. Nie trwała ona długo. Dom Morgiego mnie zaskoczył. Nie, nie był brzydki. Brązowa dachówka, całość w kolorze żółci. Chciało się do niego wejść. Wnętrze było za to stonowane. Dominowały barwy czarne oraz białe. Thomas pokazał mi cały swój dom, od góry do dołu.

- To co będziemy robić? – zapytałam.

- Zaraz idziemy na obiad do restauracji, potem może pójdziemy na spacer.

- Dobry pomysł.

Udaliśmy się do pobliskiej restauracji, była dość przytulna. Morgi zamówił pstrąga z dodatkami, natomiast ja skusiłam się na łososia, również z dodatkami. Jedzenie było przepyszne. My bawiliśmy się doskonale. Rozmawialiśmy o różnych sprawach. Dowiedziałam się, że niestety jutro nie będzie go u Stefana. Musiał jechać odwiedzić rodzinę. Po zjedzonym posiłku, przeszliśmy się trochę po okolicy. Przechodzący obok ludzie dziwnie nam się przyglądali, jakbyśmy byli parą.

- Jess jesteś już zmęczona?

- Trochę.

- To chodź wracamy. Pójdziemy usiąść w ogrodzie.

Nie ma co. Chłopak dbał o ogród. Trawa była skoszona, nawet kwitły jakiekolwiek kwiatki . Jak na mężczyznę, którego nie ma prawie cały czas, było ładnie. Siedliśmy na huśtawce. Zaczęliśmy rozmawiać. Nic nie wskazywało na to, że będzie aż tak poważnie.

- Co jest właściwie pomiędzy tobą, a Gregorem?

- A co ma być?

- Kim dla siebie jesteście?

- Nie rozumiem.

- Jess, przecież widzę, jak on na ciebie patrzy. Chce cię pożreć wzrokiem.

- Nie przesadzaj, dobrze?

- A co? Może nie?

- Przecież wy wszyscy na mnie tak patrzycie!

- Skąd wiesz?

- Aaa czyli zgadłam!

- Wiesz, jesteś bardzo atrakcyjna.

- W sensie wyglądu?

- To też, ale nie tylko. Jesteś normalna. Nie piszczysz jak inne dziewczyny, nie krytykujesz, umiesz doradzić, jesteś idealna.

- Nie ma ideałów.

- Tak się tylko mówi.

- I to jest akurat prawda.

- A co jest pomiędzy nami? – zbliżył się.

- Kolegujemy się, nawet mogę stwierdzić, że idzie to w bardzo dobrym kierunku. Kto wie, może staniemy się dobrymi przyjaciółmi.

- A coś więcej?

- Thomas, bardzo dobrze wiem o co ci chodzi. Zrozum wolę mieć przyjaciela, niż chłopaka, z którym jak mi się nie ułoży popsuję zupełnie kontakty.

- Rozumiem, ale obiecaj, że jeśli cokolwiek się wydarzy. Jeśli coś pomiędzy nami zaiskrzy, zastanowisz się nad tym.

- Jeżeli poczuję coś więcej, dobrze.

- Na pewno? Bo wiesz….. czuję, iż jesteś dla mnie bardzo ważna. – spojrzał mi prosto w oczy.

- Morgi, proszę, nie rób sobie większych nadziei. – trochę odsunęłam się od niego.

Posiedzieliśmy jeszcze z godzinę, potem  chłopak odwiózł mnie z powrotem do domu. To był wyczerpujący dzień. Bolały mnie nogi, nie byłam przyzwyczajona do długich spacerów, mając na stopach koturny. Z przyjemnością wzięłam kąpiel. Już jutro czekała mnie kolejna impreza, chyba pobiję w tej kwestii rekord. Jeszcze miesiąc z Austriakami i stanę się gwiazdą imprez. Zmęczona, zasnęłam.

[Thomas]

Nie obchodziło mnie, że była 1 w nocy, a jutro rano miałem jechać do rodziców. Leżałem w ciuchach, nie miałem na nic ochoty. Po głowie chodziły mi jedynie słowa „… nie rób sobie większych nadziei”. Za późno. Poczułem coś do niej. Coś więcej, niż do koleżanki, a nawet do przyjaciółki. To dziwne, bo znam ją zaledwie miesiąc. Czy można powiedzieć, że się w niej zakochałem? Sam do końca nie wiedziałem. Rozumiemy się bez słów, a kiedy ktoś na nią patrzy, tak jakby miał coś nieczystego na myśli robię się wściekły. Czy zazdrość, to objaw miłości? Tak, tylko jakiej? Jednostronnej. Jess chce mnie traktować jak dobrego przyjaciela. Mam cichą nadzieję, że to się wkrótce zmieni. Zobaczymy, wszystko ma swój czas……

------------------------------------------------------------

Hej! Dziś kolejny, miał być w weekend, ale wyrobiłam się wcześniej. Odkryłam swoją kolejną pasję, czyli piłkę nożną (Hala Madrid <3). Czekam na Wasze opinie! Co myślicie o tym rozdziale? 

No i do następnego <33